Wywiad z Agnieszką Lis

Dzisiaj moi drodzy zapraszam Was na wywiad, który wspólnie z Claudią z Zaczytanej przeprowadziłyśmy z przesympatyczną autorką Agnieszką Lis.

 

AGNIESZKA LIS – pisarka, felietonistka, nauczyciel muzyki. Z wykształcenia pianistka i dziennikarka.

 

 

1.      Napisała Pani piękną powieść "Pozytywka", jakie były Pani odczucia podczas jej tworzenia? 

Skomplikowane (śmiech). Pomysły, a potem emocje, przychodziły z różnych stron. Przede wszystkim, przez kilkanaście lat pracowałam w korporacjach. Wielkich firmach, w których człowiekowi wmawia się, że jest szczęśliwy w złotej klatce. To bardzo twardy świat. Bezduszny i pozbawiony emocji. Liczy się tylko finansowy wynik, i to w każdym miesiącu, kwartale, półroczu liczony od zera. Łatwo się tym zachłysnąć. Podszewka jest jednak szorstka. To jest także świat, w którym nie liczy się człowiek. Fajnie jest zarabiać duże pieniądze, jeździć dobrym samochodem i latać po świecie za firmowe pieniądze. Ale to nie jest życie… przynajmniej dla mnie nie było. Korporacyjne relacje międzyludzkie i chęć ich zgrubnego opisania to był pierwszy impuls do tej książki. One są tam prawdziwe, chociaż bardzo złagodzone. Jedna z czytelniczek, młoda dziewczyna, powiedziała mi kiedyś, że faceci się tak nie zachowują. Tak jak Robert, mąż głównej bohaterki. A guzik prawda, zachowują się! Dokładnie tak i jeszcze gorzej. To, czy dobrze to opisałam, to inna sprawa, ale zachowania są wzorowane na prawdziwych, podpatrzonych zdarzeniach, chociaż nie przedstawiają żadnej konkretnej, znanej mi postaci.

Drugim impulsem, bardzo znaczącym, było spotkanie z pewną znajomą. Rozmowa dotyczyła spraw zawodowych, i kiedy skończyłyśmy je załatwiać, zaproponowałam kawę. Na to owa znajoma odpowiedziała, że spieszy się do przyjaciółki, która jest w ósmym miesiącu ciąży i właśnie dowiedziała się, że jej dziecko cierpi na zespół Edwardsa. Nie miałam pojęcia, co to jest. Zaczęłam szukać, zamierałam z przerażenia, gdy docierały do mnie kolejne informacje.

W tej powieści wróciłam także do czasów mojej młodości – w tym sensie, że wykorzystałam znajomość Pomorza Środkowego. Koszalin, Mielno, Sarbinowo – to moje strony. Dzięki temu oszczędziłam sobie tak zwanego „researchu”, czyli dokładnego sprawdzenia realiów okolicy. To było dla mnie ułatwienie.

2.      Uczy Pani muzyki, gry na fortepianie, prowadzi zajęcia "uczytelniające" dla dzieci, warsztaty kreatywnego pisania i szkolenia pisarskie oraz pisze książki. Jak Pani znajduje czas dla dzieci, męża, rodziny i znajomych?

Tego nie wiem. Samo wychodzi. Myślę, że po prostu jestem dobrze zorganizowana. Nie oglądam telewizji. Nie spędzam czasu na tak zwanych small – talks, chociaż czasami to chyba nie dobrze, bo cierpią na tym relacje z ludźmi. Szkoła muzyczna uczy dyscypliny, i ta dyscyplina została mi w dorosłym życiu. Cóż, ponad dwadzieścia lat uczenia się muzyki zostawia ślad. Konieczność codziennego ćwiczenia hartuje - święta czy złe samopoczucie, ćwiczyć trzeba zawsze. Więc ćwiczyłam. A teraz nie zastanawiam się, jak coś zrobić, tylko to robię. I to chyba jest dobre. W każdym razie ekonomiczne z punktu widzenia wykorzystania czasu.

3.      Wiemy już że będzie Pani na Targach Książki w Warszawie w maju , a czy planuje pani być na Krakowskich Targach Książki w październiku?

Obawiam się, że to się nie uda. We wrześniu jest Festiwal Literatury Kobiecej w Siedlcach, tam się wybieram. A poza tym to już będzie trwał rok szkolny i wyjazdy nie są dla mnie łatwe. Nie tylko ja się uczyłam muzyki z pasją. Dzisiaj dzieci też robią i mnie też sprawia radość ich uczenie. Więc nie chcę ich zostawiać w ciągu roku szkolnego, a w każdym razie staram się robić to jak najrzadziej J

4.      Jakie to uczucie, kiedy widzi Pani, że mnóstwo czytelników docenia Pani twórczość, tym bardziej, że została Pani ogłoszona Autorką Lutego na portalu Książka zamiast Kwiatka ?

Nie do opisania. To jest po prostu czysta radość. Uwielbiam kontakt z Czytelnikami. Lubię z nimi rozmawiać, dyskutować. Bawić się słowem. Czasem na spotkaniach autorskich uprawiamy różne zabawy literackie. Chyba wszystkim, i Czytelnikom, i mnie, sprawiają przyjemność.

5.      Każdy w swoim życiu (zazwyczaj w dzieciństwie) miał swoją pozytywkę , czy to w postaci grającego misia, czy też grającego pudełeczka. A czy Pani również towarzyszyła jakaś pozytywka?

Ja najcieplej wspominam pozytywkę, którą kupiłam mojemu starszemu synowi. To był taki miś – pajacyk na szmacianym księżycu. Nazywaliśmy go w domu Małym Księciem, właściwie nie wiem dlaczego. W każdym razie grał Kołysankę Brahmsa, którą mój tata śpiewał mi w dzieciństwie, i ja śpiewałam ją moim dzieciom, szczególnie młodszemu synkowi. Większość niemowlęcych zabawek pooddawałam ludziom, którym były jeszcze potrzebne. Ta pozytywka została u nas w domu.

6.      Każdy z nas ma swojego ulubionego autora, a Pani jakiego lubi najbardziej? A może kilku?

 

Oj, nie mogę na takie pytanie konkretnie odpowiedzieć. Czytam bardzo dużo. I to bardzo różnej literatury. I tak zwanej głównonurtowej, i popularnej. Uciekam może tylko od typowego romansu i fantastyki, nie bardzo mnie te klimaty „kręcą”. Jeśli jednak to pytanie miałoby być szukaniem jakiegoś drogowskazu „co czytać” to zawsze będę polecać pisarzy – klasyków.  Z jakiegoś powodu tymi klasykami się stali. I jeśli ktoś mi mówi, że opisy u Orzeszkowej są nudne, to polecam jej nowele. Albo dokładniejszą lekturę Gombrowicza. Może niekoniecznie oklepane Ferdydurke, ale na przykład, Opętanych, do napisania których Gombrowicz przyznał się dopiero trzydzieści lat po ich napisaniu. To właściwie kryminał, z elementami romansu i powieści grozy. Poza tym zachęcam do śledzenia list nominowanych do różnych nagród. Osobiście nie wszystkie książki „wygrane” lubię, ale staram się czytać i wiem, że na pewno warto je czytać.

 

7.      Czy jako małe dziecko chciała Pani zostać pisarką, a może kimś innym?

 

O nie. Ja chciałam zostać baletnicą! Potem mi przeszło. Długo, długo, bardzo długo za to nie przechodziła mi chęć zostania pianistką. I z punktu widzenia formalnego – pianistką zostałam. Mam dyplom ukończenia Akademii Muzycznej w tytułem magistra sztuki – tak to się dokładnie nazywa. A czy ja jestem w ogóle pisarką? Ja tylko chciałabym nią być…

 

8.      Z tego co słyszałyśmy wielu pisarzy najpierw pisało do szuflad. Jak to wyglądało w Pani przypadku? Uważa Pani że należy swoje ukryte talenty chować do szuflady, czy może od razu rzucać na głęboką wodę?

Myślę, że nie ma nic złego w pisaniu do szuflady. Nie wszystko, co napiszemy, nadaje się do pokazania światu. Pierwsze próby pisarskie najczęściej bywają nieporadne. Mierzymy się z szeroko rozumianym warsztatem i z samym sobą. Czymś innym jest napisanie wiersza, gdzie cyzeluje się każde słowo, aż do pojedynczej sylaby, czym innym napisanie noweli czy opowiadania, a jeszcze czymś innym powieści. Trzeba wszystkiego spróbować, określić swój język i siebie, spróbować różnych form i środków, aby zrozumieć, która drogą powinniśmy iść. A czasami nigdy nie udaje się drogi znaleźć. Rzucać się na głęboką wodę? Przekornie powiem - tak. I sugeruję, aby zrobić to po wielu różnych próbach.

9.      "Pozytywka" miała premierę 13 stycznia. Ludzie często mówią, że liczba 13 jest liczbą pechową. Jaki stosunek ma Pani do tej liczby? Czy nie obawiała się Pani może, że to zła data na wydanie książki? A może, wręcz odwrotnie i dla Pani to szczęśliwa liczba?

Ależ skąd. Lubię trzynastkę. W ogóle nie jestem przesądna, ale jeśli już w tę stronę kierujemy rozmowę – to trzynastkę uważam za szczęśliwą liczbę. A w piątek trzynastego to już wszystko musi się udać!

Czyli może jestem przesądna, tylko przekornie?

10.  Czy miejsce, gdzie Pani obecnie mieszka, może Pani nazwać "swoim" miejscem na ziemi?

Tak! Lubię swój dom, ogród i w ogóle to miejsce. I przede wszystkim lubię ludzi, z którymi przebywam. Moja rodzina to mój azyl. No i jeszcze moją pracę lubię…

Jestem chyba trochę z poprzedniego stulecia. Albo w ogóle z dziewiętnastego wieku. Arszenik i koronki. Tradycyjne wartości – tak. Tylko że nie potrafiłabym zrezygnować z wolności, którą daje współczesność. Dziwna mieszanka we nie tkwi i czasami dręczy odrobinę J

11.  Czy często odwiedza Pani swoje strony rodzinne - Koszalin?

Staram się być tam raz w roku. Czasem nie wychodzi. Ale tęsknię za morzem i moimi rodzinnymi stronami. Największa przyjemność – iść pustą plażą na wielokilometrowy spacer. To możliwe nad Bałtykiem na przykład we wrześniu, kiedy nie ma już turystów, a jest jeszcze dość ciepło i często pięknie. Bardzo pięknie. Chciałabym kiedyś wrócić nad morze na dużej.

12.   Wygrała Pani Konkurs na dobrą powieść ogłoszoną przez Wydawnictwo Drzewo Laurowe oraz na najlepsze kobiece opowiadanie erotyczne ogłoszone przez Wydawnictwo Replika. Jak to się stało, że w ogóle wzięła Pani udział w tych konkursach? Czy ktoś Panią do tego nakłaniał, a może sama Pani wyszła z taką inicjatywą? Jak dziś wspomina Pani swój udział w tych konkursach?

Do konkursu na najlepsze kobiece opowiadanie erotyczne namówiła mnie nauczycielka pisania. Zanim się odważyłam coś wydać, szukałam potwierdzenia, że moje pisanie jest coś warte… bo wcale nie byłam tego pewna. I pewnie nigdy do końca nie będę. I oby, bo takie zarozumialstwo nigdy nie jest dobre.

W każdym razie, nauczycielka pisania po zajęciach kazała mi zostać, wręczyła regulamin konkursu na opowiadanie erotyczne i kazała napisać. Przeczytałam regulamin... i roześmiałam się. Termin nadsyłania prac upływał za tydzień, a ja nawet nie miałam pomysłu. A ona powiedziała – masz napisać. I wyszła. Przez trzy dni chodziłam zła. Jak osa. Wściekałam się, że przecież nie napiszę, że nie umiem i w ogóle nie. Trzeciej nocy przyśniło mi się pierwsze zdanie. Rano usiadłam do komputera i przez dwa dni napisałam około sześćdziesięciu tysięcy tysięcy znaków. Kolejnego dnia poprawiałam, jeszcze następnego wysłałam.

Z drugim konkursem było trochę inaczej. Szukałam pomysłu na wydanie bajek dla dzieci, które napisałam dla swojego syna. Napisane bajki wysłałam .. i wygrały konkurs. J To bardzo budujące doświadczenie, każdemu tego życzę.

I w ogóle życzę wszystkim Czytelnikom, aby odważnie podchodzili do świata. Warto próbować, warto ryzykować. Warto szukać swojej drogi. Bo jakże inaczej mielibyśmy dojść do tego jednego, właściwego dla nas miejsca?

Znalezienia którego wszystkim życzę!

 

Serdecznie dziękujemy autorce za poświęcony czas na udzielenie odpowiedzi na nasze pytania.