Wywiad - Agnieszka Opolska

Razem z Claudią z Zaczytanej zapraszamy Was na wywiad z niezwykle utalentowaną osobą, jaką jest Agnieszka Opolska. Jakie skrywa jeszcze talenty, prócz pisarstwa? Przekonajcie się sami.

1. Swoją najnowszą powieść Róża wydała Pani w swoim wydawnictwie. Jakie to uczucie, kiedy może Pani sama decydować o swojej książce?

Jestem „freaky control” jeśli chodzi o moje książki. Róża była pod całkowitą kontrolą. Przed założeniem wydawnictwa odwiedziłam wraz z mężem drukarnię Abedik w Poznaniu. To bardzo przyjazna ludziom firma. Pan Lucjan oprowadził nas po linii produkcyjnej, zaprezentował maszyny drukarskie, z ogromną pasją i humorem opowiadał o produkcji książek.  Dużo się dowiedziałam o jakości papieru, sposobie druku, o rodzajach okładek.

Zazwyczaj wydawnictwa działające na rynku wybierają tańsze opcje produkcji książki, żeby obniżyć koszty. Ja mogłam powiększyć budżet, by książka wyglądała tak, jak chcę. Tym samym Róża ma półtwardą oprawę. Tytuł jest pokryty błyszczącym lakierem UV, podczas gdy okładka jest matowa. Zdecydowałam o jakości papieru i sposobie druku, by ilustracje prezentowały się optymalnie. Róża daleka jest od najtańszej opcji i trzymając ją w rękach, można się o tym przekonać. Ja jestem nią zachwycona.

 

2. W książce ukazały się także Pani prace, bardzo ładne prace. Malarstwo to Pani pasja

Uwielbiam malarstwo. Kiedy nie piszę, maluję. To pasja, którą realizuję od dziecka. Róża to druga książka z cyklu „Sztuka miłości(ą)”, gdzie artyzm wpleciony jest w codzienność bohaterów. Tak jak w Annie May, w Róży pojawiają się pracownie, malarze, malarki, obrazy. 

 W Róży znalazły się szkice, które zrobiłam we Francji, a ponieważ książka nawiązuje do tamtego okresu w moim życiu, uznałam, że ilustrację ją dopełnią. 

3. Jest Pani malarką, pisarką, prowadzi Pani własne przedszkole, i to poza swoją ojczyzną. Jak znajduje Pani miejsce dla rodziny, przyjaciół?

Nie wiem, chyba już powoli nie znajduję. Praca i pisanie zdominowały mój świat do tego stopnia, że ciężko mi umówić się ze znajomymi na kawę. Trochę zbyt obsesyjnie do tego podchodzę. Aktualnie staram się znaleźć równowagę.  

4. Róża jest Pani drugą książką. Czy szykuje się kolejna?

Oczywiście. Kończę właśnie następną, dwutomową powieść Ari, której premierę zaplanowaliśmy na sierpień 2017 r. To luźniejsza książka, z dużą dawką humoru. Myślę, że Ari bliższa jest Annie May. Tym razem moją bohaterką jest niepokorna i nieustannie wpadająca w kłopoty studentka grafiki na ASP w Krakowie. Ari to historia o niezwykłej, ocierającej się o magię więzi matki i córki. To opowieść o miłości i kruchości życia, o trudnych wyborach i ich nieprzewidzianych konsekwencjach.

 

5. Planuje Pani trasę autorską po Polsce?

Tak. Mam nadzieję, że taka trasa dojdzie do skutku na przełomie wiosny/lata tego roku. Będę informować na fanpage’u kiedy i gdzie zawitam.

 

6. Skąd zrodził się pomysł na własne wydawnictwo?

Myślę, że po prostu szukam kolejnych wyzwań w życiu.

Uwielbiam uczyć się nowych rzeczy, a wydawnictwo wydało mi się nowym światem do eksploracji. Poza tym nie zgadzam się na status quo, jaki utrzymuje rynek wydawniczy w Polsce, gdzie pracę twórcy/autora wycenia się bardzo nisko.

Autor jest jak rolnik, który uprawia ziemię, poświęca temu czas i miłość, a na koniec sprzedaje płody ziemi do skupu za psie pieniądze. Autor w Polsce, dostaje bardzo niewielki procent ze sprzedaży swojej książki. Rynek ustalił ją na poziomie 10 – 15 % od ceny, za którą wydawnictwo sprzedaje ją pośrednikom. Łatwo policzyć, że za sprzedany egzemplarz książki autor dostaje około 2 zł, od których musi jeszcze odprowadzić podatek.  

7. Kiedy możemy spodziewać się audiobooka Róży oraz jego premiery?

Powstanie audiobooka zależy od mojego męża, który niegdyś grał w teatrze. Na razie został przygotowany pierwszy rozdział i pewnie powoli będą powstawać kolejne. Jeszcze o tym nie dyskutowaliśmy, ale chciałabym, żeby rozdziały były publikowane systematycznie i dostępne za darmo na YouTube. 

8. Debiutowała Pani książką Anna May, która zdobyła nagrodę Literackiego Debiutu Roku wydawnictwa Novae Res. Jak dzisiaj wspomina Pani to wydarzenie?

Pamiętam, że przylecieliśmy z mężem dzień wcześniej do przyjaciół mieszkających w Janiszewku koło Pelplina. Nie miałam zaplanowanej kreacji na galę rozdania nagród. Miałam nadzieję, że moja przyjaciółka, Waja, przyjdzie mi z pomocą. Nie pomyliłam się. Skorzystałam z jej przepastnych szaf. O poranku, po kawie, jechaliśmy do Gdyni samochodem z wypożyczalni. W drodze malowałam sobie paznokcie na niebiesko. Oczywiście rozładował się GPS i jak na złość gniazdo ładowania przestało działać. Wtedy zdałam sobie sprawę, że tam wszyscy czekają właśnie na mnie, a my błądzimy po Gdyni. Przez telefon organizatorzy instruowali nas, gdzie należy jechać.

Ta nagroda jest dla mnie ważna, ona potwierdziła, że pisanie jest tym, co robię naprawdę dobrze. Każdy, kto tworzy, potrzebuje takiego zapewnienia. 

9. Pracowała Pani w domu dla bezdomnych Magdala. Czym Pani się tam zajmowała? Czy było to łatwe i przyjemne zajęcie, a może takie odciskające jakiś ślad w Pani psychice?

To taki dziwny okres w moim życiu. Po  ukończeniu studiów socjologicznych zupełnie nie wiedziałam co ze sobą zrobić: zacząć pracę, wychodzić za mąż, rodzić dzieci, a może zacząć kolejne studia…  Byłam pogubioną dwudziestopięcioletnią kobietą. I co zrobiłam? Zgłosiłam się jako ochotniczka na wyjazd do Francji. Okazało się, że trafiłam do domu dla bezdomnych. Szukanie siebie przez doświadczania i cierpienia innych jest bardzo spalające i odciska się na psychice.

Magdala to był dom, który działał na zasadzie katolickiej wspólnoty, gdzie celebrowano zwyczaje i rutynę wspólnego spędzania czasu. Moim zadaniem było bycie z tymi ludźmi i pomaganie im w codziennych czynnościach, organizowanie im czasu. Nieźle wtedy nauczyłam się grać w kości i karty. Inną rolą była praca z ludźmi z ulicy. Miałam swoje dyżury w dziennym ośrodku pomocy, gdzie przychodzili bezdomni, by się umyć lub coś zjeść, czasami opatrzeć rany, wygadać się. Ci ludzie opowiadali nieprawdomówne historie… Ja ich rysowałam, oni opowiadali.

Po pół roku zaczęłam świrować, byłam samotna i nieszczęśliwa. Pisałam depresyjne wiersze i spędzałam każdą chwilę w bibliotece lub w galerii. Wtedy też zaczęłam poważnie myśleć o studiach artystycznych i powrocie do Krakowa.

10. Przebywa Pani w Wielkiej Brytanii, tam też mieszka. Czy nie tęskni Pani za Polską, za swoją ojczyzną? Życie w W.B. jest łatwiejsze?

Gdy wyglądam przez okno naszej sypialni i spoglądam na szare niebo Coventry, to tęsknię jak cholera. Polska jest mimo wszystko jaśniejsza, pozytywniejsza w kolorze. Na obcej ziemi jest się obcym, bo cały świat pokazuje ci różnicę. Chociaż bycie obcym ma swoje dobre strony, pomaga zdefiniować siebie, budzi tęsknotę za tym, czego się nie docenia, dopóki się tego nie straci i tym samym inspiruje do pisania.

Nie zaprzeczam, że życie w UK jest prostsze a państwo przyjaźniejsze obywatelowi.

11. Jaką osobą jest Pani na co dzień?

Nie mam pojęcia. Jestem chyba nudna. Moje życie to rutyna. Do południa praca z dziećmi w przedszkolu, wieczorami i nocą pisanie i zajmowanie się sprawami rodzinnymi. Czasami tylko uciekam gdzieś do Francji na tydzień, żeby nakarmić moją naturę autystyczno-artystyczną.

12. Jak rodzą się pomysły na Pani książki?

Myślę, że każdy kto pisze, podobnie odpowie na to pytanie. Pisanie to wysysanie rzeczywistości. Pisarz obserwuje świat, który go otacza, sytuacje, które zdarzają się w jego życiu, ludzi których spotyka, zastanawiając się, w jaki sposób wykorzystać je w książkach. Spotykam kogoś i snuję jego historię poza nim, widzę obrazy i sytuacje…

13. Po książki jakich autorów najczęściej Pani lubi sięgać?

Czytam wszystko, od klasyki po literaturę, która nie niesie wielkich przekazów. Lubię to, co uda mi się dokończyć. Lubię Kinga. Christine to książka mojego dzieciństwa. Uwielbiam Austin i Bronte. Błogosławieństwo ziemi  Hamsuna to dzieło sztuki. Ostatnio przeczytałam Nieznośną lekkość bytu Kundery. To pisarz, po którego będę sięgać.

Serdecznie dziękujemy autorce za poświęcony nam czas.