Wywiad - Ewa Pirce

Zapraszam Was na wywiad z debiutującą autorką Ewą Pirce, która potrafi wstrząsnąć emocjonalnie swoim czytelnikiem.

1. Kim na co dzień jest Ewa Pirce?

Taką samą kobietą jak większość z nas. Matką, żoną, córką, siostrą. Jestem prostym  człowiekiem. Kimś kto marzy, płacze, złości się i klnie (jak szewc).

2. Niedawno premierę miała Twoja debiutancka powieść „Córka pedofila”. Kiedy i gdzie zrodził się pomysł na napisanie tejże powieści? Skąd czerpałaś inspirację? Ile czasu zajęło Ci jej napisanie?

”Córkę pedofila” pisałam na blogu pod ówczesną nazwą „Na krawędzi szczęścia”. Do napisania tej historii zainspirowała mnie pewna duszyczka, dla której obiecałam stworzyć historię z lepszym zakończeniem niż to jej. Ta książka nie tylko jest powieścią zrodzoną z historii X, ale i z moich emocjonalnych doświadczeń. Pisałam ją około siedmiu miesięcy, nie jest to jakoś szczególnie długi okres, ale rozdziały na bloga starałam się dodawać kilka razy w miesiącu, przez co zachowana była systematyczność, dzięki której dość szybko zakończyłam pisanie.

3. Twoja powieść wciąga czytelnika już od pierwszej strony (dosłownie). Jak Ty to robisz, iż potrafisz tak mocno rozbić emocjonalnie czytelnika?

Często słyszę, że moją mocną stroną jest emocjonalność. Bliska mi osoba trzymająca puls nad poprawnością moich tekstów, zawsze powtarza, że dzięki temu jak opisuje historie, nabierają autentyczności i łatwo się w nie wczuć. Podobno mam tę lekkość (ale ona mnie kocha, więc jest nieobiektywna haha). Pisząc, zawsze dobieram do danego rozdziału utwór muzyczny. Szukam go czasami przez wiele dni. Staram się wejść w daną postać i sytuację. Często pomagają mi moje własne doświadczenia, bo im więcej przeżyjemy, tym łatwiej przedstawić nam to, co opisujemy.

4. Czy tytuł powieści był Twoim pomysłem, a może wydawcy?

Tytuł „Córka pedofila” został wybrany przez wydawcę. Musze przyznać, ze długo walczyłam o zmianę, ale w końcu na niego przystałam. Reakcje na niego są niezwykle różnorodne. Wiele osób ze względu na kontrowersyjność tytułu odpuszcza sobie sięgnięcie po książkę i zapoznanie się z historią, bo spodziewają się dokumentu, biografii, czy, jak kiedyś przeczytałam, thrillera.

5. Który z bohaterów Twojej powieści jest Ci najbliższy i dlaczego?

Hym... Niezwykle ciężkie pytanie.

Sądzę, że Lex, Henry i James są mi bliscy, każdy w innym stopniu, ale jednak.  Jakby nie patrzeć, to moje „dzieci”.

6. Wiemy, że historia książki jest zainspirowana prawdziwymi zdarzeniami. Czy zdradzisz nam coś więcej w tym temacie?

Książka powstała dzięki pewnej osobie, która podzieliła się ze mną kawałkiem siebie. Co w książce jest fikcją, a co prawdą, nie dowie się nikt. To obiecałam X i zamierzam dotrzymać danego słowa.

7. Jaka była malutka Ewa? Kim chciała zostać, gdy dorośnie?

Kim była mała Ewa…

Byłam czyściochem i typową dziewczynką. Kochałam zabawy w dom, lalki i sukienki. Moja siostra (młodsza) przez to często się nade mną pastwiła.

Będąc dzieckiem, marzyłam, że zakocham się w kimś, kto będzie kochał mnie jeszcze bardziej niż ja jego, że zawsze będzie mnie chronił, że dzięki niemu nikt mnie nigdy nie skrzywdzi. Chciałam być po prostu „kimś”. Nie marzyłam o byciu aktorką, piosenkarką czy modelką. Marzyłam o szczęściu.

8. Najmilsze wspomnienie z Twojego życia?

Jest ich kilka, ale jeśli mam podać jedną rzecz, do której wracam, to chyba sposób, w jaki czułam się, kiedy poznałam męża, to jak na mnie patrzył. Wtedy miałam poczucie, że spełniło się moje marzenie z dzieciństwa.

9. Czym się interesujesz? Jakie masz hobby, pasje?

Kocham książki, żadna nowość wiem :P Uwielbiam czytać, to najlepsze zajęcie na świecie. Za czytaniem lokuje się pisanie, to zdecydowanie moja pasja.

Kocham też słuchać muzyki (obecnie SheeranLove). Lubię piec, zwłaszcza torty, i robić paznokcie, obecnie usilnie ćwiczę wzroki malowane. Muszę dojść do takiej perfekcji, że  moja mentorka Kropka, będzie ze mnie dumna. I tatuaże, o tak, ale nie robić innym, a sobie :D W sumie interesuję się wszystkim, ale na niczym nie umiem skupić się dłużej ;)

10. Czy pisanie to jest to, czym chciałabyś się zajmować już zawsze?

Jeśli byłoby mi to dane, to tak.  Nie chciałabym jednak pisać na akord, a dla przyjemności. To mnie odstresowuje, uszczęśliwia, uszlachetnia, pomaga, kiedy jest mi źle i smutno. To mój lek, na który nie potrzebuję recepty.

11. Jesteś osobą cierpliwą czy może raczej szybko się denerwujesz?

Jestem cholerykiem, ale cały czas nad sobą pracuję. Staram się jak mogę, jednak nie zawsze mi wychodzi :P

12. Piszesz, a czy też lubisz czytać? Jakich pisarzy cenisz najbardziej?

Tolkiena podziwiam niesamowicie, to geniusz, jak dla mnie. To samo mogę napisać o Martinie, sądzę, że Gra o Tron jest niebywałą książki, napisanie czegoś tak wspaniałego, jest dla mnie nie do pojęcia. Podziwiam ich i zazdroszczę takiej wyobraźni. Kocham książki Zafona, stworzył tak lekkie, pochłaniające i pełne tajemniczości serie, że ich się nie czyta, a sunie po nich wzrokiem, jak łyżwiarz sunie po tafli lodu. Niezwykły talent, piękna wyobraźnia i urzekająca wrażliwość. Lubię też czytać  książki spod pióra Colleen Hoover, pięknie oddaje emocje. Jedna z nielicznych współczesnych pisarek, której książki się pochłania. Dla mnie w powieści najistotniejsza jest właśnie uczuciowość, a ta pani uczuciami po prostu pisze.  Jest kilku pisarzy, których naprawdę cenię i których czytać naprawdę lubię. Zaliczyłabym do tego grona: Sheridan, Reynarda, Mass, Musierewicz, Zarzycką, Ćwieka, Kubacką, Flanagana, Fitzpatrick, Bardugo, Cherry… i kilku innych, których nazwisk na chwilę obecną nie pamiętam.

13. Ciekawostka z Twojego życia, którą chciałabyś się podzielić z czytelnikami?

Zasypiam przy szumisiu, albo szumie suszarki. Nie umiem już spać bez tego dźwięku :P

Serdecznie dziękuję autorce za poświęcony czas.