Autorzy o zwierzętach - Dawid Waszak

Dawid Waszak - urodzony w 1989 roku mieszkaniec Jarocina. Autor powieści: Narodziny zła, O Tym, który raz już umarł i Czerwień Obłędu. Ta ostatnia zainaugurowała cykl Jarocin, w którym autor opisuje mroczne strony swojego rodzinnego miasta. Mroczny układ to druga część tej serii.

1. Czy wyobraża Pan sobie życie bez zwierząt?

Bardzo trudne pytanie, ponieważ mogę na nie odpowiedzieć: i tak i nie. Nie posiadam żadnego zwierzątka i na obecną chwilę nie wyobrażam sobie, żebym takie zwierzę miał, a to dlatego, że jestem bardzo zajętym człowiekiem. Często zdarza się, że wychodzę z domu już o szóstej rano i wracam późnym wieczorem. Mogłoby się wydawać, że większość dnia pracuję przy biurku w zaciszu domowym, ale nic bardziej mylnego. Piszę najczęściej nocami lub na wyjazdach i jestem świadomy tego, że żadne zwierzę nie miałoby przy mnie łatwego życia, a nie chciałbym, aby pupil był pozostawiony na swojej łasce, nie o to w tym chodzi. Mimo to, że zwierząt nie mam, to nie wyobrażam sobie życia bez nich i jeśli mam okazję do odwiedzin rodziny i przyjaciół serce się otwiera kiedy widzę psa, czy kota.

2. Ile zwierząt miał Pan w swoim życiu?

Zwierzęta oczywiście miałem w swoim życiu i były to psy, a dokładniej jednego kundelka, a później dwa foksteriery.

3. Zwierzę jest dla mnie…

Wyjątkową nierozerwalną częścią życia człowieka. Zwierzę to nasz osobisty przyjaciel, który nigdy nas nie zdradzi i zawsze nas wysłucha, a to jest wspaniałe. Mamy w nich wsparcie i wiemy, że niezależnie co by się działo możemy na nich polegać. Bardzo mile wspominam czasy mojej młodości, kiedy u mojego boku zawsze miałem takie towarzystwo. Kiedy lepiłem bałwana, naprawiałem rower, bawiłem się z rodzeństwem lub po prostu coś mnie trapiło. Czasem brakuje mi mojego czworonoga i mam nadzieję, że w przyszłości, kiedy będę miał więcej czasu znajdzie się ten jeden jedyny i wyjątkowy.

4. Ludzie często uważają, że zwierzęta nie mają duszy. A jakie jest Pana zdanie na ten temat?

Bzdura! Zwierzęta mają duszę, tak samo jak mają uczucia. Jeśli ktoś tego nie widzi jedynym sensownym wytłumaczeniem jest to, że tworzy między sobą, a resztą świata mur i nie pozwala nikomu się przez niego przebić. To jest jedyne wytłumaczenie.

5. Co sądzi Pan o Fundacjach ratujących zwierzęta?

Jeżeli fundacja działa w dobrej wierze a zakładam, że tak jest najczęściej to bardzo dobrze. Tym bardziej, że mogą one pomóc dzieciom, seniorom, czy zwierzętom. Trzymam kciuki za osoby, które zdecydowały się działać w ten sposób i życzę, aby znalazły siłę, żeby pomóc jak najwięcej.

6. Załóżmy, że jest Pan świadkiem sytuacji, w której ktoś krzywdzi zwierzę. Jak Pan reaguje?

Zareagowałbym tak jak zdecydowana większość ludzkości, czyli bym zainterweniował, a jak? To wszystko zależy od zachowania oprawcy i tego jaką krzywdę wyrządza. Na pewno początkowo zwróciłbym mu uwagę jak należy postępować, a czego nie należy robić, a w najgorszym przypadku zakończyłoby się policją. Nie możemy tolerować takich przypadków, bo jeśli przymkniemy na nie oko to tak, jakbyśmy sami byli oprawcami, ale to samo dotyczy sprzątania po swoim pupilu. Nic tak nie wkurza jak zostawienie czegoś od siebie na środku chodnika. Wtedy mam ochotę wycelować tym upominkiem w twarz właścicielowi.

7. Pana ulubione zwierzę to?

Mógłbym powiedzieć, że fretka, konik morski, czy diabeł tasmański, ale pozostanę mało oryginalny i odpowiem, że pies.

8. Jakie zwierzę według Pana byłoby najlepszym bohaterem książki?

Najlepszym bohaterem książki? Od razu przypomina mi się tytuł „O psie, który jeździł koleją” Pamiętacie? Albo  (chociaż już mniej książkowo) Garfield, więc odpowiedź nasuwa się sama: pies i kot.

9. Mówią, że pies to najlepszy przyjaciel człowieka. Ja zgadzam się z tym w 100 %, a Pan?

A kto się nie zgadza? Znajdzie się taka osoba? Podzielcie się przemyśleniami w komentarzach.

10. Jakie zwierzę według Pana jest najbardziej fotogeniczne i dlaczego?

Tak bardzo staram się napisać coś innego, oryginalnego, ale życie to nie bajka, życie (w tym przypadku) nie zaskakuje, więc uwaga… Pies. Pies bardzo często posiada bardzo dumną posturę, przez co łatwo jest zrobić dobre zdjęcie. Takie mniejsze wersje modela/modelki. Jeszcze kilka lat i być może „wygryzą” ludzi.

Serdecznie dziękuję Autorowi za poświęcony mi czas.